Hay menu?! :-)

Hola!

We zijn ondertussen 22 km vóór Salamanca aangekomen en hebben net de laatste 2 bedden in de Albergue. Pelegrinos na ons krijgen te horen: completo en zullen dus door moeten lopen naar het volgende dorp. Wel n beetje sneu maar het is gelukkig niet zo heel veel verder. Omdat het 1 mei is, dag vd arbeid en feestdag in Spanje, is niet alles open. Maar bij het hotel in het dorp kan je nog wel eten dus dat hebben we eerst maar gedaan om 14.30 uur. Hay menu? Si! Dan hebben we de maag in ieder geval gevuld. Het was nog best klimmen vandaag en dat zonder een goede hap is dan best zwaar. 

Gister hadden we een erg leuke albergue, gerund door een enthousiast echtpaar dat elkaar heel mooi aanvulde in alle taken die gedaan moesten worden: inchecken, bier uitdelen, koken voor de gezamenlijke maaltijd (lekker, mmmm),  bedienen, afruimen, schoonmaken etc. Er zat een leuk gemengd gezelschap van Franse vrouwen, Duitse jongeman, NL pensionadas, Amerikaan, Fransman en een Australisch echtpaar die we al eerder hadden ontmoet (nee, niet die op de fiets gelukkig) maar die waarvan de man steeds maar hetzelfde verhaal vertelde, nml dat zijn vrouw naar Leiden was en later zou komen. Nou, ze was er nu bij hoor! Tijd voor een ander verhaaltje dus. 

Ireen moest bij het inchecken aan Kees (van Tinny, de camino fietsvrienden) denken toen ze de slaapzaal met stapelbedden zag. Nadat we net 3 nachten onze eigen kamers gehad hadden. Toen we de keuze kregen tussen een stapelbed of een 2-p kamer, zei Ireen dat ze zich zoals Kees toen voelde.... ze kon het niet opbrengen om in de stinkende slaapzaal te gaan liggen. Dus werd het onze eigen kamer. Gelukkig maar want we hoorden de volgende ochtend bij het gezamenlijk ontbijt dat er een heel bos omgezaagd was. 

Met de Franse dames hebben we savonds leuk zitten kletsen in het Frans/Spaans/Engels.  Alle laatjes in het geheugen moesten open en af en toe wist je niet meer welk woord je in welke taal zocht. 

De Nederlanders gingen naar huis omdat de echtgenote het te zwaar vond. De vriendin die mee was moest nu ook mee terug en vond dat totaal niet leuk. Maar durfde niet alleen verder. Weer iemand die haar camino laat bepalen door anderen. Dat zette ons wel aan het denken: wat zouden wij doen? Een fietsvakantie zoals dit doe je samen en is samen uit - samen thuis. Maar een camino lopen is toch wel iets anders en doe je toch vooral voor jezelf.  Wij denken nu dat wij wel door zouden gaan en niet een ander zouden laten bepalen. De tijd zal het leren wanneer wij zelf ooit een camino gaan lopen. Ireen denkt misschien wel volgend jaar....

En is dus ook goed aan het observeren wat de pelgrims allemaal mee hebben. Sommigen een bidonhouder over de schouder, een heuptasje voor met de belangrijkste spulletjes die je zo voor het grijpen wilt hebben. En vooral ook: wat ze níet mee hebben. Want ze (we) moet(en) nog wel flink ontspullen voor dat alles in 1 rugzak van 8 kg past en kan gaan volgend jaar :-)

Maandag was de minst leuke dag. Het begin van de dag was nog een leuk stuk, het nationaal park uit. In het grotere stadje Plasencia was de koffie lauw en een hoop lawaai op het plein van schooljeugd met harde muziek. Nog even wat oude middeleeuwse gebouwen bekeken en daarna moesten we via een drukke weg de stad weer uit. We wilden in een dorpje verderop slapen. Het was erg warm en toen we daar eindelijk aankwamen was de albergue gesloten en de casa rural gaf ook geen gehoor. De buurman kwam ons helpen en zijn zoon belde voor ons naar een hotel 5 km verderop, waar we terecht konden. Nou gelukkig maar. 

Komen we daar aan, is het een hotel naast een tankstation , net van de grote weg af, met een grote zandstofparkeerplaats ernaast voor de vrachtwagens. Lekker gezellig, ahum. Maar de man van het hotel was wel erg aardig en de fietsen mochten in de eetkamer staan, naast het aquarium. Na een biertje op het geweldig leuke terras met uitzicht op de dieselpomp (goedkoop hier hoor, de benzine!) en af en toe wat stof door ons net gewassen haar, mochten we om 20.30 uur plaatsnemen in de eetkamer met beter uitzicht, nml op onze caballos oftewel onze stalen vrienden, onze fietsen. Af en toe kwam er een trucker bij voor een snelle hap. Wij kregen netjes het menu del dia, mét fles rode wijn die ook wel leeg ging. Lekker gegeten: 3-gangen + de wijn en thee na, voor €9,95. Je wilt na deze prijzen én hoeveelheden toch nooit meer voor €35 of meer uit eten in NL!

Ondertussen is het 21.00 uur en liggen wij al in bed. Als eersten dit keer aangezien er niks te doen is in dit dorp én wij niet uit eten hoefden zoals de rest. Ik lig op n kamer met 1 man en 2 vrouwen waarvan er 1 vanmiddag al lag te ronken en kuchen. Dat belooft weer wat. Ireen ligt een deurtje verder met een echtpaar. 

Morgen gaan we naar Salamanca, het eindstation alweer. We hebben daar nog eea te regelen, o.a. de rit naar Madrid om naar het vliegveld te gaan. Maar eerst de stad bekijken, schijnt heel mooi te zijn. 

Voor nu weer: Hasta luego!