Code oranje

Servus,

We hebben net op tijd de tent opgezet als het verfrissende onweersbuitje overtrekt en de extreme hitte (code oranje!) verdrijft, ten minste voor nu. 

Warm is het dus. 

Ook maandag was het warm toen we naar 1200 meter moesten klimmen. Net onderaan de berg spreken we een NL stel op de fiets die vertelden dat het echt steil is en dat er ook een bus gaat naar de top. Mmmm dat is het misschien wel waard om uit te zoeken. De bus blijkt pas over 2,5 uur te gaan , fietsen moeten liggen onderin de bus en er is geen garantie dat we mee kunnen. Nou, dat klinkt totaal niet aantrekkelijk om 2,5 uur op te gaan zitten wachten. We doen een pep-talk en herinneren onszelf aan onze klimmen over de Pyreneeën en de Alpen en aan onze klimmen vorig jaar die we ook allemaal gehaald hebben en beginnen vervolgens vol goede moed aan het eerste stuk met 10% stijging. Voordeel is dat het ná die 10% ietsiepietsie lichter voelt.... rustig aan, stoppen hier en daar in de schaduw en uiteindelijk komen we natuurlijk boven. De hitte was erger dan het klimmen. Bovenop moeten we met de trein de berg door. De auto's gaan op een aanhanger en ook de fietsen , die moeten liggen op de aanhanger. 11 minuten later zijn we aan de andere kant, in Böckstein. Daar doen we een enorme afdaling en zijn wij blij dat wij niet aan díe kant omhoog hoefden te fietsen. 

We dalen af door kuuroord Bad Hofgastein. Grote zwart-wit foto's in het dorp herinneren aan goede tijden toen adel, sjeiks en de rijken der aarde daar vertoefden. Nu is het ook een groot deel vergane glorie met in de zijstraten aftandse pensions die ooit veel gasten hadden maar nu staan weg te rotten. 

In een dorp onderaan gaan we op de camping. Ook hier weer veel NL, Oostenrijk is populair.  

We hebben al een heel aantal keren de vraag gekregen of we elektrisch fietsen....veel elektrische fietsen hier, van gewone tot mountainbike met een motortje. En dan nog zit men erop alsof ze enorme inspanning moeten leveren. Ik denk dat ze onze fietsen niet eens 1 x kunnen ronddraaien :-)

Dinsdag in code oranje naar Zell am See. We hadden het prachtige beeld voor ons van een leuke camping aan het water dat je zo even een duik kon nemen. We zouden daar dan een extra dag blijven. Ireen had het idee om te gaan raften, ik wilde wel omhoog naar 2000 meter (@Marian: met de skilift hoor , niet met de fiets LOL)

Tot we in de zinderende hitte aankwamen bij de camping , die niet aan het water lag, propvol stond en waar we in een net gemaaid zompig weiland moesten staan vol steekvliegen, 400 meter moesten lopen naar het openbare 'strand', het water daar maar tot je knieën kwam, er maar 3! douches waren op de camping met meer dan 100 man, men in de rij stond voor de douche én om af te wassen, toen besloten we Savonds dat we de volgende ochtend snel weer verder zouden gaan. We gaan wel iets anders doen. 

Zo gezegd zo gedaan, weg uit Zell am See de volgende dag. We hoorden dat de sjeiks uit het rijke Midden-Oosten de stad overspoelen met hun gesluierde vrouwen. We zagen inderdaad opeens opvallend veel hoofddoeken. Dat hebben we al 2 weken niet meer gezien. 

Na weer een mooie route, we blijven foto's maken van bergen en snel stromende heldere stroompjes, zitten we nu bij de boer op de camping. Ondertussen is de regen verdwenen en schijnt de zon weer. Snel ons wasje in de zon hangen dus. 

Tschuss, bis später.