intens weekend

​

​Olala, waar te beginnen met het verhaal?
Het is nu dinsdag, we hebben een rustdag in Bot, op een leuke relaxte camping in een prachtig gebied. Een hele nodige rustdag: We moeten bijkomen van het weekend in Valencia!
Donderdag hadden we een lange fietsdag. We wilden tot aan Puçol komen, aan de kust, zo'n 15 km voor Valencia. Pepe, Spaanse vriend van onze vader die in Valencia woont, zou ons dan vrijdag op de fiets komen ophalen om samen naar Valencia te fietsen.
De eerste 20 km die dag was nog klimmen maar de overige 66 km was alleen maar dalen. Gelukkig maar want anders hadden we het nooit gered om zo'n afstand in de hitte te doen. In Puçol nemen we een duik in de Middellandse Zee. Die hebben we mooi binnen! En ookal zijn we  nog niet IN Valencia, we kunnen elkaar al wel een high five geven en zeggen: missie geslaagd. El Cid is morgen af. Het voelt alsof we ons einddoel al gehaald hebben ookal hebben we nog 2 weken te gaan en moeten we nog in Garriguelles, noord van Girona, zien te komen.​

Vrijdagochtend worden we dan door Pepe via de toeristische route naar Valencia geleid.
En het onmogelijke gebeurt: We krijgen een enorme regenbui over ons heen. Regen in augustus in Valencia? Nooit!! Behalve als wij er zijn haha. Zo is het regenjasje niet voor niets meegenomen. We stoppen bij de fietswinkel voor nieuwe remblokjes die Pepe gaat monteren in zijn werkplaats. In zijn werkplaats spuiten we ook de fietsen schoon zodat ze in huis geparkeerd kunnen worden. Eerst bij Pepe thuis, waar we douchen voor we met hem en Pilar gaan lunchen. En later bij Pilar thuis waar we 3 nachten logeren.
We hebben echt een heel bijzonder en geweldig weekend gehad. Vrijdagavond gaan we met hen en Marina, Pepe's vriendin, eten.  Met hen kom je op de plekken waar de locals komen, niet de toeristen.
We logeren dus bij Pilar. Slapen op onze matjes in haar woonkamer. Bijzonder dat ze ons heeft uitgenodigd; we hebben haar slechts 1 middag ontmoet in april. Maar het klikt en naar mate het weekend vordert ontdekken we dat we heel veel gemeen hebben en op dezelfde manier in het leven staan. En zo hebben we bijzondere gesprekken en erg veel plezier.
Zaterdag gaan we eerst naar een rustig strand, een half uurtje rijden. De zee is prachtig, er staat een windje, super. Ireen zwemt een tijdje maar als Pilar gaat wordt ze door een golf overspoeld en op de bodem gegooid. Ze heeft zelfs een schram op haar neus. Dit had erger kunnen aflopen met al die stenen op de bodem. Even later ga ik zwemmen, dobber een beetje en als ik sta voel ik dat ik weggezogen word en voor ik het weet word ook ik op de bodem gegooid en compleet overspoeld. Zonnebril van m'n neus gerukt en voor ik überhaupt doorheb wat er aan de hand is komt de volgende golf eroverheen. Pfffff verwilderd sta ik uiteindelijk weer op, bril weg, qué passa??? Wat gebeurde er??? Voor de vorm tast ik nog even in de branding naar m'n zonnebril en wonder boven wonder spoelt ie in m'n hand.
Pilar zegt zoiets nog nooit meegemaakt te hebben op dit strandje. We zijn er meteen wel klaar mee en besluiten niet bij dit strand te eten maar terug naar Valencia te gaan en daar aan het strand te eten. Dan vliegt er nog een soort meerkoet tegen de ruit. Qué passa??? Later horen we dat Richard thuis in de lift vastzat en krijgen we steeds smsjes van de noodknop van de mobiel van ons vader terwijl er niks aan de hand is ...wat een vreemde dingen.
Savonds gaan we naar de nachtclub.....wij hebben geen kleren hiervoor bij ons maar we passen in Pilars jurkjes en zien er tiptop uit. Jammer van onze Teva sandalen eronder maar ach, dat ziet hopelijk niemand :-)
We zijn er om 00.00 uur en er is nog bijna niemand.....oja zo gaat dat....zijn wij niet meer gewend. We hebben een leuke nacht en kijken onze ogen uit...wat een apart wereldje is dat ook, zo'n nachtclub. Kijken en bekeken worden en wat zijn wij blij dat we niet jong meer zijn want in onze tijd was het toch echt anders. Het is nu vooral hele grote borsten vooruit, met je billen draaien en je pruilmondje opzetten en dan kijken of wel iedereen naar je kijkt.... Wij dansen gewoon en omdat we het leuk vinden :-)
Uiteindelijk liggen we om 04.45 uur in bed.

Zondag doen we relaxt en spelen de toerist. Pilar zorgt dat we bij de touristinfo onze stempel krijgen, we salueren voor El Cid bij zijn beeld, bekijken nog een museum en een prachtig gerestaureerde kerk, lunchen uiteraard uitgebreid met een menu, winkelen bij de Corte Ingles...kijken en niet kopen want er past niks meer bij op de fiets. We loungen met een cocktail bij een beachclub en eten savonds bij Pilar op haar terras. We zijn het er met z'n 3en over eens dat het een bijzonder weekend was dat veel langer leek en helemaal perfecto was.
Helaas krijgen we ook heel naar nieuws van thuis. Onze oom in Australië is overleden. Ook deze vakantie liggen plezier en verdriet weer vlak bij elkaar.Maandagochtend moet Pilar weer aan het werk en gaan wij weer fietsen. ..vakantie is over en we moeten weer aan de bak :-)
Om 7.15 nemen we afscheid van een bijzondere vrouw en fietsen naar het station.
Zaterdag hadden we geïnformeerd naar de trein. Alles was goed: De trein gaat op maandag om 08.00 uur, de fietsen mogen mee in de trein, reserveren is niet nodig. Super! Tot maandag ochtend....met een heel gestresste man achter het loket die zegt dat we niet met de fietsen in de trein mogen. We hadden moeten reserveren. De trein is vol. We mogen niet mee.
WAT?? Hoe meer wij zeggen dat er zaterdag iets anders is verteld, hoe gestresster hij raakt en reageert. Pffff wat een gezeur zeg.
En nu???? Uiteindelijk mogen we wel met de fietsen in een trein naar Castello. Dat is in ieder geval iets noordelijker en daar kunnen we misschien weer overstappen. Die man weet verder echt helemaal niks, hebben ze geen computersysteem hier??
Wij naar Castello. Daar weer naar het loket. Ja we kunnen doorreizen naar Tortosa. Fietsen mogen mee en in de trein moeten we dan nog voor de fiets betalen. De trein is wel net weg en de volgende gaat over 6,5 uur....
Dus hangen we de hele dag op terras en in het park. En moe dat we zijn, van het weekend, vande stress van dit, van de warmte, van het wachten en hangen.
Het is bizar druk op het station met jeugd met rugzakken en kampeerstoeltjes. Er is iets van een festival geweest en iedereen gaat weer naar huis. De helft van hen moet met dezelfde trein mee....we bespreken onze strategie:  Assertief, doordrukken, elleboogwerk indien nodig en geen genade...als wij maar in die trein komen met onze fietsen!
We visualiseren een vloeiende en makkelijke instap en ja hoor, het gaat goed en valt mee.
In de trein blijkt dat we helemaal niet hoeven te betalen voor de fiets....er is dus echt helemaal niemand van die Spaanse spoorwegen die weet hoe het nou in elkaar zit. We zitten ook in de trein die van Valencia komt...er zijn geen speciale plaatsen voor de fiets, je zet ze gewoon ergens neer, dus wij hebben zeker voor niks de hele dag verkwist. We hadden sochtends gewoon mee gekund, zeker weten.
Nou ja, laat het los! Vanaf Tortosa moeten we nog 35 km en het is al 18.00 uur. Om half 9 gaat het schemeren en dan is het plots donker. En we willen echt niet in het donker fietsen. Dus zetten we de vaart erin. Er is gelukkig een via verde naar het dorp waar wij heen willen. Een oude spoorlijn en dat betekent niet heel veel maar wel stijgen. Door een prachtig gebied maar geen tijd voor foto's scheuren we door hele lange en vooral pikdonkere tunnels en gaan tot het uiterste om voor het donker op de camping te zijn.
De camping voelt goed en relaxt en we besluiten een extra dag te blijven om bij te komen en de volgende ochtend te kunnen uitslapen ipv om 6 uur op te staan. Goed besluit want we zijn gesloopt van die dag. Je kunt beter 80 km fietsen dan zo'n hang- en wachtdag te hebben. We beginnen morgen aan de route naar Girona.voor nu: Hasta luego.

​

​
 

​

​