Mud, sweat and tears

Hallo allemaal,

Onze fietsvakantie is wat eerder dan andere jaren. Na de verzengende hitte van vorige zomer verzuchtten we: dit niet nog een jaar. Maar we wilden wel zo graag nog eens in Spanje fietsen. Tja , dan een ander jaargetijde kiezen. En dat is dus nu. Een ander jaargetijde én andere accomodatie. Want we hebben geen tent mee en gaan voor hostels, herbergen, pensions en hotels. 

We gaan een stuk van de Zilverroute fietsen: van Sevilla tot aan Salamanca. We hebben 16 dagen voor ongeveer 600 km, dus qua tijd gaat dat zeker lukken. Onze benen en billen zijn echter niet getraind dus daar zit wel een stukje uitdaging. 

Een ander stuk uitdaging hadden we van te voren al: onze fietsen inpakken en op Schiphol zien te krijgen. Bij de fietsenwinkel hebben we twee grote stevige fietsdozen kunnen halen. Onze fietsen zijn alleen zó groot dat alsnog bij Ireen haar fiets het stuur eraf moest. De pedalen, bij mij ook de standaard en de banden leeg. Dat alles was al een 'gedoe' want pedalen die niet los te krijgen zijn, fiets die dan nog steeds amper in de doos past. Maar goed, het lukte. Alleen hadden we geen zin dit alles op Schiphol te moeten doen. Dus thuis inpakken maar dan hoe die enorme dozen én nog onze fietstassen op Schiphol krijgen.... dáár met dat alles bij de incheckbalie komen....de zweetplekken verschenen al bij er alleen maar er aan denken. 

Maar er is altijd een oplossing en dus nu ook. We huren een busje en op Schiphol betalen we voor 'Porter-service': twee mannen die voor ons zweten (stinken!!! Pfieuw) en onze fietsdozen tussen de bloembakken door laveren, langs passagiers die niet opzij gaan en uiteindelijk naar de balie voor bijzondere bagage. Deze €8 per doos was wel besteed en scheelde ons veel zweetdruppels en irritatie. 

Na lunch op Schiphol met onze ouders zaten we netjes op tijd bij de gate waar we konden zien hoe ze onze dozen in het vliegtuig laadden; helaas niet rechtop zoals we gehoopt hadden maar liggend. Met heeeeeeeel veel koffers erachteraan. Nu maar hopen dat die niet allemaal er bovenop zijn gestapeld. 

De vlucht verliep voorspoedig. En om 18.45 uur waren we op het vliegveld Sevilla. Wachten op de tassen en uiteindelijk de fietsen. Dat ging allemaal redelijk snel. Dan alles weer aan de fiets zetten. Ook dat ging best goed tot we bij Ireen d'r stuur aankwamen. Dat kreeg ze niet meer vastgedraaid. We snapten er niks van. Na een hoop gepriegel, gedraai, fiets op z'n kop of er iets uit de buis zou vallen want het leek wel of er iets miste, YouTube filmpjes zoeken en denkend aan taxibusjes en fietsenmakers, Quinten gebeld. Hij vertelde wat en hoe, er zou nog een stuk in de buis moeten zitten dat waarschijnlijk vast zat. Ireen net een reservespaak in die buis pulken en ja hoor .... daar kwam nog wat naar boven. Daarna lukte het snel om ook het stuur vast te zetten en konden we de bagage opladen en snel wegwezen. Het was ondertussen 21.00 uur. 

Buiten zetten we allebei onze fietsapp aan met de route die deze app voor ons berekend en uitgezet had. Makkie dus, dachten we. Eerst reden we de snelweg op. Dat was niet de bedoeling dus spookrijdend de oprit weer terug. We moesten een andere weg in. Die leidde om het vliegveld heen. Een weg met niks en niemand, alleen wat loodsen. Dat vonden we wel wat raar , maar goed, de app zegt 't dus wij volgen braaf. Tot we bij een rotonde komen en de weg ophoudt. De route stuurt ons langs een kanaal, onverhard. Een stukje verder een brug over. Oké dan maar. Het ziet er niet uit als een pad maar dan zal over de brug het wel weer verdergaan. Het is ondertussen donker en we volgen in onze kleine lichtbundel tientallen  reeënsporen, fietsend door een laagje blubber en af en toe afstappen en lopen omdat het door de blubber niet lukt te fietsen. De brug over, nog steeds onverhard. Half fietsend half lopend glibberen we verder, beetje vloekend want wat is dít?? Geen fietspad , dat is duidelijk. Maar waarom worden we deze kant op gestuurd. Op een gegeven moment is het alleen nog maar de fietsen voortduwen en slepen, trekken, glijden door de enorme modder. We staan enkeldiep in de blubber en soms is er geen beweging meer in de fiets te krijgen. Het 'point-of-no-return' zijn we al gepasseerd, omkeren geen optie meer dus het enige wat we nog kunnen doen is voortploeteren. En ploeteren is het. Met onze handen proberen we de modder tussen de spatborden weg te halen zodat we weer 20 meter kunnen voortzwoegen, trekkend, sleurend, wegglijdend, vloekend. We zijn in the middle of nowhere, ergens in niemandsland achter het vliegveld in het donker. Gelukkig is het volle maan en hebben we daardoor naast ons eigen lampje nét nog wat licht. We zitten ondertussen tot onze knieën onder de modder, modder op onze shirts, zadel, zeiknat van het zweet; wat is dit zwaar! Maar de overlevingsdrang/-instinct draait op volle toeren en ookal moeten we na elke 10 meter uithijgen, we móéten door! Ik denk dat we zo zeker 1 uur bezig zijn geweest, misschien wel langer, maar het voelde als nog veeeel langer, voor we eindelijk weer asfalt onder onze zompige voeten en banden hadden. Toen stonden we in een buitenwijk en moesten we nog een half uur fietsen.

Eindelijk dan in het centrum aangekomen zijn veel straten afgezet door de politie vanwege de Paasprocessies. En moeten we omrijden, hier en daar binnendoor, buitenom, om dan ein-de-lijk om 23.30 uur aan te komen bij het hostel. Als we de receptie binnenlopen laten we een modderspoor achter. De fietsen kunnen in een hokje bij de 'left-luggage'. In onze slaapzaal met 8 bedden hebben we ons stapelbed. Douchen en naar bed want we zijn compleet gesloopt. 

Vanochtend, na een slapeloze nacht (komt dat door het bed? De herrie buiten van de hele nacht! processies en mensen? De adrenaline die nog door ons lijf gierde?) eerst maar broek en schoenen en tassen onder de douche schoongespoeld. Hoop dat al dat zand geen rioolverstopping zal geven.  Tijdens het ontbijt googelen op een bike-shop waar we de fietsen kunnen schoonmaken. Want er zit zóveel modder op, daar kan je niet veilig meer een fietsreis mee beginnen. Op een paar km afstand zit er een dus hoppa, daar naar toe. De lieve jongen wil ze voor ons vandaag nog schoonpoetsen voor €15 per fiets. Graag!!!! Toen dat eenmaal geregeld was, konden we eindelijk lachen om het hele gedoe. Pfffff. 

Ook hoorden we dat het gistermiddag noodweer was met zulke enorme hagelbuien dat de ijsschotsen het voetbalstadion uitdreven!! Aha, vandaar de modder...

Na onze fietsen achter gelaten te hebben, zijn we gaan sight-see-en. Leuke stad, Sevilla. Tapasje met een koffie, het staartje van een processie gezien, kerk, toren, uni bieb en het mooie Plaza España. Daarna een dutje in het hostel en onze tassen ingepakt voor morgen. Nu zitten we aan de gratis sangria in het hostel. 

Het mooie weer hebben jullie in NL dus wij wachten even tot de bui over is en gaan dan op zoek naar eten en een processie 😀

Deze semana santa (heilige week) worden er tot diep in de nacht processies gelopen. Een stoet van mannen en vrouwen met grote puntmutsen a la kukluxklan voor boetedoening, samen met muzikanten en mannen die een baar dragen met daarop een van de in totaal 71 patroonheiligen die door de stad gedragen worden. Het schijnt dat men heel stil is als de stoet voorbij komt. Er staan langs de route tribunes voor wie veel geld wil betalen om alles goed te kunnen zien. En dit gaat dus de hele nacht door. Voor boetedoening.  Wat heb je dan in vredesnaam het hele jaar uitgevreten???

Van te voren dachten we: misschien geen blog, als er niks te vertellen valt. Maar dit is al een laaaang verhaal voor dag 1 hahaha. 

Het ergste hebben we hopelijk gehad en we hopen dat het alleen maar beter wordt :-)

Hasta luego!