chicas Olandeses en fossielen

​Ola,
&%€##@**%€@a en weer is een deel van m'n tekst weg....hier word ik heeeeel chagarijnig van, net voor ik in m'n bed wil gaan liggen dampen.....Zucht..... Morgen maar weer afmaken dan.
En nu bedenken wat ik had geschreven.....
In ieder geval dat we vroeg weg wilden uit Berlango de Duero maar dat de Bavieca's in de schuur stonden waar wij niet bij konden en dus moesten wachten tot om half 8 het mannetje van de bar de koffie kwam maken.
Het paard van El Cid heette Bavieca en zo sporen wij onze rossen ook nog wel eens aan aan het eind van de dag als we toch nog een klim hebben :-)
We hebben ook Bavieca's graf gezien. Dat is bij dat monestario met dat patertje. El Cid en Jimena hebben lange tijd in dat klooster begraven gelegen tot ze in de kathedraal van Burgos een praalgraf kregen...Bavieca mocht niet mee.....

Rello is een oud dorpje op een heuvel met van die steengestapelde huisjes. Er was in eerste instantie niemand...dachten we. We liepen met de fiets aan de hand een rondje door het dorp en daar waar we langsliepen hoorden we 'roosh' van een rolluik dat een stukje omhoog ging en 'klingel' van een kralengordijn dat opzij werd geschoven. Toen we terug liepen naar het pleintje kwamen de poppetjes uit de kastjes :-) Ze vertelden weer in het kort hun levensverhaal en daarna konden we verder.

Het werd weer bloedje heet met een warme wind.
Van half 2 - 3 lagen we op ons kleedje onder een van de spaarzame bomen op de route die schaduw gaf waar we bij konden. Ergens in een inham aan de weg. Hierna hadden we een langgerekte rechte weg die naar beneden liep en dan af en toe weer omhoog. Op die afdalingen raceten we in de allergrootste versnelling  naar beneden. Zo snel mogelijk die km's achter ons laten, we wilden maar 1 ding: Zijn waar we heen wilden en uit de hitte vandaan. Weg van de genadeloze zon en hete wind in dit uitgestrekte landschap met amper schaduw om even bij te komen. Die laatste km's zijn zwaar. En wat een gewoonte lijkt te worden: Onze krachten, humeur en doorzettingsvermogen worden weer getest aan het einde van de dag door nog even een 4 km klim tot 7% erin te hgooien. Maar aan alles komt een eind en om half 5 fietsen we Siguenza in. De touristinfo gaat pas om 17.00 open dus klimmen (jawel kan er ook nog wel bij) we nog een stukje door naar het plein waar we ons laten zakken op een stoel onder de parasol en eerst een koude cola naar binnen klokken.
Ze hebben ook hamburgers en dat bestellen we er ook bij. Hebben we meteen ons avondeten gehad. De rest denkt waarschijnlijk dat we aan een verlate lunch zitten.
Hotel, douchen, wasje doen en dan naar de kathedraal voor een tentoonstelling. Boodschappen doen voor morgen en niet te laat slapen. We voelen onze knieën en zijn moe.

Woensdag om 07.00 weg. Het is wat bewolkt en dat scheelt een hoop warmte. Het fietst dan ook snel die dag. De gieren cirkelen op de thermiek. We snijden een stuk van de route af. We hebben geen behoefte aan een paleontologisch museum dat op de routeafslag ligt.
Dan zijn we om half 2 al in Maranchon....

Een dorpje van niks met een doorgaande weg die het dorp in tweeën splitst en waar de vrachtwagens echt geen50 rijden. Maranchon....wat hebben we daar gelachen!
Via de touristinfo in Siguenza hadden we een casa rural gereserveerd voor woensdagnacht.
We moesten bellen als we er bijna waren, dan zou de mevrouw zorgen dat de sleutel er zou zijn.
We hadden gedacht weer laat in de middag aan te komen door de hitte maar waren dus vroeg. Wij bellen en ze (Pilar) zat bij de bar tegenover het benzine station dus wij daarheen. Toen belde ze terug om te zeggen dat ze in het park aan de overkant zat. Zij zwaaien "Olaaaa" en een familielid bracht ons naar het appartement. Dat zag er leuk uit. Het bleek €25 pp te zijn en niet per app. We vonden het al zo weinig. Er zat een keukentje in vandaar dat we de hele dag al met boodschappen in de tas reden. Jammer dat ze alleen maar 2 koekepannen hadden...maar wij redden ons wel. Eerst maar weer een uurtje siësta, dat hebben onze lijven nodig.
Om een uur of 4 gaan we naar de bar voor een biertje. Natuurlijk zijn er weer alleen maar mannen die op terras zitten te kaarten. Wij hebben nog net een tafeltje in de schaduw en genieten van het koude biertje. Dan komt Pilar eraan en een praatje maken. Ze komt bij ons zitten en ineens lijkt het of het vrouwenluikje open is gegaan want van allerlei kanten komen de oude vrouwtjes aangelopen....een paar komen ook bij ons zitten. Pilar geeft de opdracht aan eentje om wat te drinken te halen, ze kan goed delegeren en is wel een zakenvrouw. Heeft 2 Casa rurals, een kasteel voor trouwerijen en nog restaurant in Madrid. Het andere vrouwtje is 91, weduwe, 6 kinderen in Madrid en nu dus alleen in een groot huis en vind het leven  niet zo leuk meer. Weer een ander heeft de loterij gewonnen en zoals dat alleen in Spanje kan: 340 miljoen.....wij vragen ons nog steeds af of dat in € is of nog in peseta's.....ze had dus een huis in maranchon gekocht (waarom???????) en had mannen achter haar aangehad die haar probeerden te paaien maar daar moest ze helemaal niks van weten.
En al deze verhalen gingen van de hak op de tak want als er een midden in een verhaal zat en er kwam een nieuwe vrouw aan dan moest er eerst gezoend worden, verteld worden wie wij waren en de laatste roddels gedeeld.
Wij kwamen echt niet meer bij, dit was echt geweldig leuk.

Ook had Pilar bedacht en besloten dat wij naar het fossielen museum van het dorp moesten. Niet dat wij wilden want we hadden smiddags ook al zo'n museum vermeden. En we zaten al met genoeg fossielen aan tafel . Maar dit was echt zo mooi en speciaal, we moesten daarheen. Grote vraag alleen was: Wie had de sleutel??? De burgemeester? Nee. Zijn vrouw? Nee. Er werd gevraagd, geroepen, gebeld, ingesproken op voicemails....maar geen sleutel. Wij stiekem blij :-)
Zoon en kleinzoon van Pilar kwamen ook nog erbij voor zij met z'n allen naar Madrid zouden gaan. Weer bier voor ons....hik..
Een aantal vrouwtjes gingen weg en anderen kwamen erbij. Uiteindelijk zijn we ook weg gegaan want anders zitten we er tot savonds laat. In het app. zaten we nog even beneden in de gemeenschappelijke ruimte bij de Wifi toen we buiten iemand hoorde zeggen waar de chicas olandeses waren....komt er een man ons halen want de sleutel van het museum is gevonden!!!
O jippie.....nu moesten we wel mee. Onderweg er naar toe werden we ook nog chicas gigantes genoemd haha.
En het was best leuk om even te zien wat voor fossielen er allemaal uit de grond zijn gehaald. Maar hoe lang moesten we daar nou rond lopen voor we met goed fatsoen weer weg konden? Het was gelukkig niet zo groot. En we kregen allebeieen klein blikje met fosssielensnoepjes :-) Ireen vroeg nog of we het aan ons reisboekje moesten doorgeven, maar nee zeg, niet doen want dan moest die man steeds dat museum open doen...veels te veel werk!
Wat een heerlijke middag was het zo. Erg gelachen. En dankzij Ireen d'r Spaans want zo konden de gesprekken ontstaan.

Gisteren zaten we in een hotel in Molin de Aragon. De fietsen staan in de tv kamer voor de tv en er zitten mensen tv te kijken.....op onze vraag of we ze weg zullen halen wordt gezegd dat dat niet hoeft....okeeeeee dan......
Oh en ik vond mijn eigen Tizona.....el Cid z'n monsterlijke grote zwaard waar hij zijn veld slagen mee won heette Tizona. En vandaag vond ik een zwaard naast de weg....weliswaar van plastic maar das maar beter ook anders is het te zwaar voor achterop :-)

En vandaag, vrijdag, moesten we heeeeel veel klimmen. Gelukkig waren er wat wolken zodat de zon af en toe even weg was. Tot 08.30 was het zelfs koud! Koude handen maar zodra de zon zich liet zien had je het binnen 5 minuten té warm.
Goed, veel klimmen dus. Ireen had af en toe geen zin meer. Maar ja....geen keuze.
Zowaar zagen we vandaag 2 mountainbikers met een tas achterop. Yippie, we zijn niet meer de enige 2 locos die in deze warme maand de route fietsen.
Nu zitten we in het hoogste Spaanse stadje én op de hoogstgelegen camping van Spanje. 1750 meter! En geloof me als ik schrijf dat het heel wat zweet, kracht en zere knieën heeft gekost om bovenop te komen. Slechts 1,5 km naar de camping...maar wel meer dan 100 meter stijging in die 1,5 km. Bijna niet te doen. Ireen is gaan lopen en ik kom weer alleen boven door zigzaggend te rijden. En uiteindelijk zijn we er toch maar mooi weer! Het is hier een heerlijke temperatuur en dat wordt vannacht in de donzen slaapzak. Of we zullen slapen is een tweede want de tent staat scheef, Ireen kan maar op 1 zij liggen van de pijn in haar heup door al het klimmen en ik moet iets onder m'n knieën anders doen die zeer. Maar verder gaat alles goed :-) Alhoewel de route komende dagen nog zwaarder gaat worden. We lezen net over een klim van 8 km met delen van  8 - 10%....dat wordt weer lopen. En volgend jaar doen we rondje Nederland!!! Alleen maar vlak, Limburg slaan we over!

Jullie zijn weer op de hoogte.  Foto's volgen nog.

Adios x

​

​

​