the wild wild west

​

Zaterdagochtend beginnen we met frisse moed en vol verwachting aan ons el Cid avontuur.
Al snel wordt de route bijzonder mooi. Anders dan tot nu toe. Groen in het begin, later ook wel weer de graanvelden. Maar vóór Burgos was alles al gedorst? Gemaaid? Hoe zeg je dat? En hier staat alles nog te wuiven.
 
Al snel komen we bij het monestario de San Pedro de Cardeña. Hier woonden lange tijd de vrouw van El Cid, Jimena, met hun kinderen. We halen hier onze stempel. We kunnen de kerk bekijken met een rondleiding maar zijn te vroeg. Omdat dit toch een belangrijke plek is in de El Cid historie, besluiten we een half uurtje te wachten. En dan krijgen we de rondleiding van het leukste patertje daar. We moesten af en toe onze neus dichthouden voor zijn oude-mannen luchtje (douchegel en tandpasta waren blijkbaar op) maar hij was schattig en had een kinderlijke soort humor. We gaven hem €10 ipv de gevraagde €5 in de hoop dat hij nu douchegel zou gaan kopen ;-)

De ochtend koffie met broodje doen we bij een barretje in een piepklein plaatsje. In al die barretjes zitten altijd alleen maar mannetjes. Komen wij binnen in onze fietsbroeken met rode benen en bezweet gezicht....niet dat die mannen enig idee hebben hoe je zou moeten omgaan met een.vrouw want er zijn geen.vrouwen en de omgangsnormen zijn ze allang verleerd.
Er is ook nergens jeugd te bekennen. Oude mensen en af en toe rolt er een kinderwagen voorbij. (met ouders aan het 'stuur' hoor, dat wel)

Het  landschap wordt steeds spectaculairder en een.stukje voor Covarrubias rijden we door een brede kloof lijkt wel met enorme rotsen én heeeel veel buitres leonadas oftewel vale gieren. Wat een joekels van vogels zeg. Geweldig om ze over te zien vliegen.
Een stukje verder zit de hele rots vol, ook met jongen. Een paar komen even kijken of wij misschien als hapje kunnen dienen en Ireen hoort de Vleugels gaan "whoosh whoosh". Heel bijzonder en we krijgen er geen genoeg van. Maar ja, we moeten door.

Onderweg nog een ander beest: Dinosaurus. Er zijn pootafdrukken in de rotsen gevonden en men is er blijkbaar over eens dat het van dino saurussen zijn.

In Covarrubias op de 'camping'. Meer een vakantiepark vol huisjes, geen gras en de tent maar op een leeg stuk gezet. Keiharde grond. Mochten de hamer lenen van de buren en nog lukte het amper om de haringen de grond in te krijgen. We hadden nog speciaal andere haringen gekocht, juist hiervoor maar er zijn er al een heel aantal krom geslagen .
We kregen wel leuke buren. Spaans stel in een busje die in de buurt zouden gaan moutainbiken. Tijdens het praatje bleek dat we zijn broer op de fiets waren tegengekomen die ochtend. Broer kwam een paar uur later ook aan. Die sprak ook wat Engels dus kon ik ook meepraten haha.
Zij  bekeken uitgebreid onze fietsen. Dat doen de Spanjaarden wel meer hier. Wat zit er allemaal op en aan...Wij parkeren ze vlak bij de bar waar wij op terras gaan zitten en zien dat zo gebeuren. Ze kennen ons soort fietsen niet. Alleen mountainbikes en racefietsen.

Covarrubias is een heel leuk middeleeuws dorpje.
Met blijkbaar een mooie kerk. Er waren nml 4 (!) touringcars uit Burgos met bruiloftgasten voor een trouwerij in de kerk. Mensen met veel geld, dat zag je ook al aan de uitgedoste vrouwen in de mooiste lange jurken en de mannen allemaal strak in het donkere pak. Die zagen er meer uit alsof ze naar een begrafenis gingen, maar goed.

Een koude nacht en de volgende ochtend lange mouwen én jasje aan. Brrr. Maar al snel kan alles uit en wordt het HEET
Weer geweldig mooie omgeving. Ik heb steeds flashbacks van Australië door de rood gekleurde heuvels. Wat is het hier prachtig zeg.
Voor de thuisblijvers die nog eens met auto of motor een gave route willen rijden: El Cid  is nu al, na 3 dagen, zeer aan te bevelen en verwelkomt jullie graag.

We hoorden van onze Spaanse buren dat de film el bueno, el malo y el feo (the good, the bad and the ugly) voor een deel hier in de buurt is opgenomen. 50 jaar geleden. Er is een heel feestprogramma en de buren hadden, als echte fans, een speciaal tshirt ervan gekocht.
Het landschap is ook zo: Stoffige rode aarde en oude vervallen dorpjes. Waan je je niet in Australië dan wel in het wilde westen. Je verwacht elk ogenblik een cowboy op z'n caballero over de heuvel.
De mensen kijken hier ook nog westernfilms! Bud Spencer & Terence Hill....en dan nagesynchroniseerd met tekenfilmstemmetjes....echt lachen. We zaten zo gister op terras bij het hostel, de tv stond buiten en de film dus aan. Bijzonder....het echte Spaanse leven?
Het hostel had een NL medewerkster van de tourist i voor ons gereserveerd. De man heeft een hostel en een hotel. Het verschil werd ons niet duidelijk, ja de prijs: €20 meer voor het hotel. En vertelde meneer nog over de telefoon erbij: De Nederlanders die kwamen prefereerden steeds het hotel.... Maar waarom dan??? Voor €20 verschil gaan wij in het hostel hoor. Nou en dat zag er prima uit. Het rook in ieder geval schoon. Dus wat er nou niet goed aan zou zijn? Of probeerde meneer zo gewoon snel meer geld te verdienen?
Oké er zaten net wat teveel vliegen in de kamer en de bediening savonds was wat Hooghe Burcht/jostiband - achtig maar het menuutje wat de vrouw voor ons in elkaar flanste was prima. We kregen 3 stukken schnitzel en dat was wat veel. Dus toen dochterlief, die ons heel erg in de gaten aan het houden was, even niet keek, zaten er inene 2 schnitzels in een servetje in Ireen dr tas....voor morgen :-)

Vandaag zouden we 'maar' 65 km doen ivm de volgende overnachtingsmogelijkheid. En er zaten weinig klimmen in de route.  Relaxte dag dachten we....uhm...tot het echt heet werd in de loop van de middag en we door een dampend landschap naar onze eindbestemming trapten in Berlanga de Duero. Toen werd het alsnog zwaar en werd het uitpuffen bij iedere boom (en die waren er niet echt veel).
Onderweg indrukwekkende burchten,  kerken en oude Romeinse bruggen in El Burgo Osma, Gormaz en hier in dit dorp. De burcht in Gormaz lag op 1000m hoogte. Pittige klim maar vervolgens wel een lunchplek met het mooiste uitzicht!  Burcht dateert uit de 10e eeuw en is de grootste vesting in Spanje en werd ooit veroverd door El Cid.
In een van de dorpen staan we even stil voor een foto als een mevrouw ons aanspreekt.  Ze vraagt of we hulp nodig hebben.  Nee hoor.  Dat is voor haar het sein om haar verhaal te doen.  In een rap tempo vertelt ze dat ze hier niet vandaan komt maar wel woont,  waar de kinderen kunnen zwemmen in dr rivier,  over de wijnteelt hier en dat ze volgende week naar zomerschool gaat.  Wat ze daar gaat doen begrepen we even niet.   Toen was het gesprek afgelopen en wenste ze ons een goede reis....'Honger' naar contact, naar een praatje noemen we dit maar.  Waarschijnlijk omdat het leven in de kleine dorpjes toch beperkt is...